Door Charles Kao, oprichter van Artisanal Collective
Vandaag de dag staat het toerisme op een tweesprong. In grote steden in ontwikkelde en ontwikkelingslanden is het probleem te groot: te veel bezoekers, stijgende huren, verdwijnende lokale gemeenschappen en waterfronten die overspoeld worden door cruiseschepen. Bewoners kunnen het zich niet langer veroorloven om te wonen waar ze werken. Authenticiteit wordt opgeofferd voor schaal. Ondertussen is het probleem op het platteland en in de armere regio's van de wereld het tegenovergestelde: te weinig. Hele gemeenschappen, rijk aan cultuur maar arm aan infrastructuur, blijven afgesneden van economische stromen, waaronder toerisme, en leven vaak van minder dan $3 per dag. Deze gemeenschappen worden niet alleen niet geholpen. Ze worden niet gezien.
Voordat we het heden bekritiseren of ons een voorstelling maken van de toekomst, moeten we het verleden erkennen en in het bijzonder het buitengewone werk van de beweging voor duurzaam toerisme van de afgelopen twintig jaar. Stap voor stap, gemeenschap voor gemeenschap, hebben deze beoefenaars, gidsen, pleitbezorgers en ondernemers de eerste basis gelegd voor een meer ethische en plaatsgebonden toerisme-economie. Ze hebben laten zien dat zelfs kleinschalige ingrepen - mits integer en zorgvuldig uitgevoerd - zinvolle bestaansmiddelen kunnen creëren, erfgoed kunnen behouden en ecosystemen kunnen herstellen. Hun werk is niet alleen waardevol, maar ook van vitaal belang. En elk toekomstig toerismemodel moet die erfenis ondersteunen en voortzetten.
We horen vaak dat echte verandering van onderaf komt. Dat is een krachtig gevoel. De geschiedenis herinnert ons er echter aan dat blijvende transformatie meestal plaatsvindt wanneer het momentum van de basis samenkomt met afstemming op de staat, financiële betrokkenheid en institutionele wil. In de toeristische sector is deze spanning bijzonder duidelijk. Al tientallen jaren weten we dat de "trickle-down" belofte een mythe is - gemeenschappen zien zelden de rijkdom die toeristen met zich meebrengen. Toch ontbraken de structurele modellen om dit te corrigeren.
Het initiatief Encounter Journeys van The Artisanal Collective past in deze context. Het beweert niet met een slogan eeuwen van extractief toerisme omver te werpen. Het neemt één kleine stap tegelijk - door publiek-private filantropische partnerschappen (PPPP) op te zetten die de architectuur van wie profiteert, en hoe, veranderen.
Dit is duurzaam toerisme gestructureerd met participatie van de gemeenschap, geworteld in praktische afstemming:
- Overheden fungeren als katalysatoren, openen paden en stellen normen.
- Filantropische en ontwikkelingspartners capaciteitsopbouw op lange termijn te financieren.
- Actoren uit de particuliere sector-van touroperators tot ethische merken en diaspora-participeren als mecenassen, supporters en uiteindelijk mede-investeerders in joint ventures.
- Lokale gemeenschappenvia de AI-ondersteunde vertelplatforms en het digitale beheer van Artisanal Collective de controle over het verhaal en de zichtbaarheid terugwinnen.
Deze elementen komen samen in ons Encounter Journeys programma, waar toeristen zachtjes worden weggetrokken uit stedelijke centra en cruiseschiproutes naar landelijke, ambachtelijke ervaringen. Maar dit gebeurt niet door wishful thinking. Er zijn toiletten voor nodig. Het vereist training. Er is breedband voor nodig.
Het vereist wat de hulpverleningswereld "faciliterende infrastructuur" zou noemen en politieke leiders zien het vaak als een kans om zichtbare vooruitgang te laten zien. En hier is de eerlijke waarheid: als je het goed doet, zijn fotomomenten niet slecht. Ze creëren legitimiteit, zorgen voor extra investeringen en motiveren politieke en zakelijke spelers om betrokken te blijven.
We hoeven ons niet te schamen om strategische optiek te gebruiken om echte verandering tot stand te brengen. Sterker nog, als het vertellen van verhalen lokaal wordt geleid en gegrond is in waardigheid, worden deze momenten uitnodigingen voor donoren, ambtenaren en CEO's om hun gewicht in de schaal te leggen voor gemeenschappen die ze anders misschien nooit hadden gezien.
We richten ons op het Zuiden, maar de uitdaging is overal. Van Mexico tot Marseille, van Indonesië tot Santorini, het toerisme in grote steden is niet duurzaam. De lokale bevolking wordt weggeconcurreerd. Cultuur is vervlakt. Plattelandsgebieden worden verwaarloosd.
Als we willen dat toeristen langer blijven, meer uitgeven en authentiek contact maken, moeten we daarvoor bouwen. We moeten ontwerpen voor vertrouwen, capaciteit en trots.
Niet met slogans. Met systemen.
Eén klein dorp per keer. Eén overnachting per keer. Eén verhaal per keer.
Zo keert het tij.
We verwelkomen overheden en de particuliere sector, waaronder reis- en toerismebedrijven, om deel te nemen aan de Artisanal Collective's Encounter Journeys.
Charles Kao is de oprichter van Artisanaal Collectief, een innovatieve ondernemer op het snijvlak van technologie, duurzaamheid en de reis- en toerismesector. Hij leidt de activering van een high-impact Publiek-Privaat-Philantropisch Partnerschap (PPPP) om achtergestelde gemeenschappen te versterken via AI-gebaseerde ontwikkeling.
Het bestuur van Artisanal Collective bestaat uit wereldwijd erkende leiders op het gebied van ontwikkeling, duurzaamheid, ESG en financiën. De organisatie heeft Amerikaanse en internationale patenten voor haar AI-gestuurde sociale verhalen, empowerment, leren en LLM-infrastructuur-het kernplatform achter het empowermentmodel van de volgende generatie.
Uitstekende punten. De duurzaamheid en winstgevendheid op lange termijn van het toeristisch product van een land berust op zijn vermogen om bezoekers aan te trekken naar niet-stedelijke gemeenschappen en naar het rijke culturele erfgoed van zijn bevolking.